Λωτοί



Ξεκινησαμε Χθες κοριτσοπαρεα πηγαμε θαλασσα πλατσουρισα στα κρυα νερα της χαλκιδικης κοκκινισε η μυτουλα μου και αλλαξα παραστασεις
Κατα την επιστροφη μου Θεσσαλονικη ανακαλυψα πως αυτες οι στιγμες ηταν ελαχιστες για να γεμισουν το κενο που αφησε η φυγη σου στο μυαλλο μου
δακρυσα για πολλα μα πιο πολυ για μενα
εγωιστικο?
οχι

δεν εχει σχεση αγαπη μου ο εγωισμος με την αληθεια ετερων εκατερων
και επειτα θυμηθηκα την ημερα της γιορτης μου
την ημερα εκεινη που απο την αρχη μεχρι το τελος ηταν βαμμενη με χρωματα της απουσιας

και χαρησα στη δικη σου χρωματα κοκκινα της παρουσιας
και βρεθηκα εκειΔιπλα σου
Δεν μετανιωσα-οχι-
οπως εκανες εσυ

δεν εσβησαΤιποτα
δεν σου πηρα πισωΤιποτα
δεν σε ονομασαΤιποτα


να βρω ενα λωτό να ξεχασω
Οχι οσα ζησαμε
μην μπερδευεσαι εγω δεν ειμαι εσυ
να βρω ενα λωτο να ξεχασω την φυγη^

2 σχόλια:

anima είπε...

Τίποτα δεν σβήνεται.Η καρδιά δεν μπορεί να κάνει delete σε μνήμες και αισθήματα

Μόνο ο χρόνος ίσως τα ξεθωριάζει.Μα πάντα θα αφήνουν,έστω και μια υποψία χρώματος.

Κι εσύ να είσαι πάντα εσύ
Ποτέ να μην γίνεις ο "άλλος"

@deslako είπε...

Μια πολυτιμη συμβουλη
μπηκε στο μυαλλο μου και θα με ακολουθει*

-υχαριστω^